نوع مقاله : مقاله پژوهشی
نویسندگان
1 دانشیار، گروه جغرافیا و برنامهریزی شهری، دانشکده علوم زمین، دانشگاه شهید چمران اهواز، اهواز، ایران.
2 استادیار، گروه جغرافیای انسانی، دانشکده جغرافیا، دانشگاه تهران، تهران، ایران.
3 دانشجوی کارشناسی ارشد، گروه جغرافیا و برنامهریزی شهری، دانشکده علوم زمین، دانشگاه شهید چمران اهواز، اهواز، ایران.
چکیده
کلیدواژهها
عنوان مقاله [English]
نویسندگان [English]
Rapid urban population growth of Iran in recent decades, has expanded physical boundaries of cities and annexation of rural settlements around the cities within the formal boundaries of cities. The annexation and integration of surrounding villages in the city, according to the spatial and temporal conditions has unique features and effects. Therefore, this study aimed to evaluate the social, economic, environmental, and spatial effects of annexation of four villages of Kazem Abad, Karim Abad, Khalifa, and Khani Abad to Nurabad City in Lorestan Province. To achieve the objectives of this study we used the results of the general census of population and housing, satellite images, and data obtained from household surveys using a researcher-made questionnaire. The results show that the adjunction of villages to cities is a complex, multi-dimensional and multi-stage process, which according to spatial and temporal conditions need specific measures. Evaluating the subjective effects of annexation show that in most indicators, the conditions of local residents have improved after the annexation. Among the components of factor analysis, four components of physical condition of village, the level of production and motivation in agriculture and livestock activities, access to facilities and infrastructures are the most important predictors for the level of satisfaction from annexation of village to city.
کلیدواژهها [English]
Extended Abstract
1. Introduction
During recent decades, Nourabad City in Lorestan Province, like many cities in Iran, has experienced a rapid growth in population from 2253 people in 1966 to 71000 in 2016. The annual growth rate in population of this city in the last 50 years has been 7.15%. The important factors for this issue are high increase in natural population growth rate, rural-urban immigrations, and junction of rural settlements to formal boundaries of the city. Despite decreasing growth in the population of Nourabad in recent years, its physical growth and sprawling to the countryside villages still continues. The uncontrolled physical growth of Nourabad and its nearby villages in the last decade is mainly due to lack of a centralized management in areas that are near the cities, population inflation of the countryside villages, sprawling of the governmental organizations to the agricultural lands near the cities, and land speculation. In this regard, the present study aimed to examine the subjective and objective outcomes of annexation of rural areas near Nourabad City in the last decade.
2. Methodology
Our research method was descriptive and analytical. We used population data, satellite images, and researcher-made questionnaire to analyze effects and outcomes of annexing villages to the city both objectively and subjectively. Population data were provided by reports from general population and housing census. Satellite images (provided by Google Earth) were used to analyze objective changes with respect to population. Subjective effects caused by joining village to the city were assessed by a researcher-made questionnaire comprising 37 questions in different subjects, including social, economic, environmental, and physical ones. To gather subjective data, 200 subjects were randomly chosen among inhabitants of four villages and the effects of joining villages to the city were studied using subjective indicators in different aspects in their lives.
The questionnaire mainly comprised close-ended questions with answers scored by 5-point Likert-type scale (5=much better, 1=much worse). Afterwards questions were asked about personal and family qualifications. To evaluate internal reliability, the content validity was used to increase reliability of the questionnaire. In this method, in addition to receiving scholars and experts' opinions, the questionnaire was tested using criteria in related research. Then the designed questionnaire, in two stages, primarily and finally was filled out. By checking received answers from 40 questionnaires and doing suitable statistical calculations, the final questionnaire was designed. For final evaluation, the Cronbach α tool was used that was equal to 0.833.
The descriptive statistics were used to summarize the results of the measurements. Independent sample t test was used for the comparison of the averages, factor analysis was used to recognize the effects of the subjective dimensions from joining villages to city, and finally regression analysis for creating causal model to show the effects of joining villages to city. All statistical analyses were done by SPSS. In addition, Google Earth was used for preparing satellite images; and ArcGIS to handle images and observing the changes in the structure of the studied villages. Our studied region included Nourabad area in Delfan Township, Lorestan Province. This area comprised four villages; Khalife-abad, Karamabad, Kazemabad, and Cheshmakhany. These four villages joined to Nourabad area in recent decade.
3. Results
To analyze the social, economic, and environmental effects of joining villages to cities, different views of local residents were evaluated. In other words, the local residents were asked to evaluate the effects of joining their living environment to Nourabad City with regard to economic, social, and environmental aspects in 5-point Likert-type scale. The results show that the highest average values belonged to access to drinkable water through pipes, gas and electricity availability, quality of the construction of the buildings, and feeling security. On the other hand, the lowest average values belonged to employment, especially for the youth and women, tendency toward raising domesticated animals and poultry, diary production and motivation for activity in agricultural sector.
4. Discussion
The findings generally suggest that the satisfaction was high out of joining villages to cities, and according to local residential opinions positive effects were more than negative ones in this process. Some positive aspects were improvement in accessing to public services, infrastructural installations, and development in physical qualification of the village. However, we should consider its negative effects as well. For example, reduction in raising domesticated animals, and agricultural production sector, less motivation for working in these two mentioned sectors, vast changes in landscapes from agricultural to residential and commercial, were some of the most important negative effects of joining villages to city in the studied area. A total of 79 hectare agricultural lands out of these four studied villages had changed to residential areas only in recent decade. Results of this study partly confirms the results of Firooznia and colleagues (2012), Ahmadian and Ghasemi (2013), Asghari Zamani and colleagues (2013) studies.
5. Conclusion
Findings of the current study show that the process of joining villages to cities is a multi-dimensional process; factor analysis recognizes 8 subjective dimensions coming out of this process. Among them, physical condition of the village, production rate and motivation for activity in raising domesticated animals and working in agricultural sectors, accessing to facilities and infrastructural installations were the most important satisfying factors for joining villages to the cities.
Acknowledgments
This research was extracted from the MSc. thesis of the third author, in the Department of Geography and Urban Planning, School of Earth Sciences, Shahid Chamran University of Ahvaz, Ahvaz, Iran.
Conflict of Interest
The authors declared no conflicts of interest.
مقدمه
با وقوع انقلاب صنعتی در اواسط قرن 18 میلادی، فرایند شهرنشینی و رشد شهری در مقیاسی وسیع، همه کشورهای دنیا را تحت تأثیر قرار داد؛ بهطوریکه جمعیت شهری جهان از 14 درصد در سال 1900 به 50 درصد در سال 2007 افزایش یافت و پیشبینیهای اخیر نشان میدهند که در سال 2030 حدود 60 درصد از جمعیت جهان در شهرها زندگی خواهند کرد (United Nations, 2010). با وجود فراگیربودن پدیده شهرنشینی و رشد شهری، در چند دهه اخیر شدت تأثیرگذاری این پدیده در کشورهای در حال توسعه بسیار چشمگیرتر از کشورهای توسعهیافته بوده است. برآوردها نشان میدهد که جمعیت شهری جهان در حال توسعه از 2.048 میلیارد در سال 2000 به 3991 میلیارد در سال 2030 خواهد رسید، درحالیکه انتظار میرود جمعیت شهری جهانِ توسعهیافته با اندک افزایشی از 870 میلیون به 1/01 میلیارد نفر برسد (Wu, 2008). در واقع، رشد جمعیت روستایی متوقف میشود و انتظار میرود که همه رشد آتی جمعیت در نواحی شهری و بهخصوص نواحی شهری کشورهای در حال توسعه رخ دهد (Wu, Jenerette, Buyantuyev, & Redman, 2011; Pacione, 2011).
اگرچه شهرنشینی پدیدهای جهانی است، این پدیده به طور چشمگیری در ایران پویاست؛ بهطوریکه رشد شهری بیسابقهای در پنج دهه اخیر در ایران روی داده است. طی 55 سال گذشته، نسبت شهرنشینی در ایران، از31 درصد در سال 1335، به بیش از 71 درصد در سال 1390 افزایش یافته است. شهرنشینی در ایران طی چند دهه اخیر، همانند دیگر کشورهای در حال توسعه رو به افزایش بوده و مرکز ثقل جمعیت کشور به طور کنترلناپذیری از روستاها به شهرها انتقال یافته است (منصوریان، 2014).
مهمترین جلوه فضایی افزایش جمعیت شهری، رشد فیزیکی شهرهاست. با رشد فیزیکی شهرها، بسیاری از روستاهای پیرامونی در بافت فیزیکی شهرها الحاق و ادغام میشوند و با طی مراحل مختلف به عنوان بخشی از بافت اصلی شهر به حیات خود ادامه میدهند. مطالعات متعددی در زمینه الحاق و ادغام روستا در شهر در ایران انجام گرفته است. سعیدی و حسینی حاصل (2007) در شهر تهران، نظریان و کنارودی (2010) در شهر تهران، فیروزنیا و همکاران (2012a) در شهر کاشان، سرور و همکاران (2012) در شهر میاندوآب، احمدیان و قاسمی (2013) در شهر مشهد، اصغری زمانی و همکاران (2013) در شهر تبریز، قادرمزی و همکاران (2014) در شهر سنندج، نجفی کانی و همکاران (2014) در شهر گرگان، شفیعی ثابت (2014) در شهر تهران و ظاهری و رحیمیپور (2014) در شهر تبریز، الحاق و ادغام روستا در شهر و پیامدهای آن را بررسی و تجزیه و تحلیل کردهاند. نتایج مطالعات نشان میدهد که الحاق و ادغام روستاهای پیرامونی در شهر با توجه به شرایط مکانی و زمانی، پیامدهای مثبت و منفی متعددی از قبیل بهبود وضعیت زیرساختهای کالبدی، توسعه خدماترسانی شهری، افزایش ساختوساز، تنوع فعالیتهای اقتصادی (Firooznia, Moosakazemi, & Sadeghi Taheri, 2014b)، حاشیهنشینی، نابودی اراضی کشاورزی، گسستگی بافت فیزیکی، تغییر جمعیت تولیدکننده به جمعیت مصرفکننده، افزایش هزینههای زندگی (Firooznia et al., 2014b)را در نواحی پیراشهری به دنبال داشته است.
شهر نورآباد در استان لرستان همانند بسیاری از شهرهای ایران در چند دهه اخیر، رشد جمعیتی شتابانی را تجربه کرده است؛ به این ترتیب که جمعیت این شهر از 2253 نفر در سال 1345 به بیش از 71 هزار نفر در سال 1395 افزایش یافته است. نرخ رشد سالانه جمعیت شهر نورآباد در 50 سال اخیر برابر 7.15 درصد بوده است. مهمترین عوامل مؤثر بر رشد جمعیت شهر نورآباد، زیادبودن نرخ رشد طبیعی جمعیت، مهاجرتهای روستاشهری و الحاق سکونتگاههای روستایی پیرامونی به محدوده رسمی شهر بوده است. با وجود کندشدن روند رشد جمعیت شهر نورآباد در سالهای اخیر، به دلایل مختلفی از قبیل نبود مدیریت یکپارچه در نواحی پیراشهری، تورم جمعیتی روستاهای پیرامون، دستاندازی سازمانهای دولتی به زمینهای کشاورزی پیرامون شهر و شکلگیری بورسبازی زمین، گسترش فیزیکی این شهر و الحاق روستاهای پیرامونی به آن، همچنان ادامه دارد. بر این اساس، هدف مطالعه حاضر بررسی اثرات عینی و ذهنی الحاق روستاهای پیرامونی به شهر نورآباد در یک دهه اخیر است.
مروری بر ادبیات موضوع
با وجود افزایش شتابان جمعیت شهری جهان، نواحی شهری تنها حدود 3 درصد از مساحت سطح زمین را در برگرفتهاند (Wu et al., 2011). بااینحال نمیتوان این نسبت کوچک را نادیده گرفت؛ زیرا پویش مداوم فرایندهای تغییر شهری و به طور خاص گسترش جهانی جمعیت شهری و نواحی شهریشده، سیستمهای طبیعی و انسانی را در همه مقیاسهای جغرافیایی تحت تأثیر قرار داده است (Kong, Yin, Nakagoshi, & James, 2012) رشد شهری به عنوان فرایندی فضایی و جمعیتی دارای دو وجه متضاد است؛ از یک طرف، شهرها به عنوان موتورهای رشد اقتصادی و اجتماعی عمل میکنند و از طرف دیگر اغلب این شهرها با مشکلات و مسائل اجتماعی، اقتصادی و محیطی نظیر فقر، دستاندازی به زمینهای باارزش کشاورزی، افزایش استفاده از خودروی شخصی و مصرف سوخت، زوال شهر مرکزی و بهرهبرداری کم از نواحی ساختهشده فعلی مواجه هستند.
رشد شهری بهخصوص در شکل نامطلوب آن، یعنی پراکندهرویی شهری به سبب اثرات منفی بر محیط، منابع طبیعی، سلامت انسان و مسائل اجتماعی و اقتصادی همراه نکوهش شده است. به طور مثال، میزان اراضی کشاورزی، جنگلها، مراتع، فضاهای باز بهشدت کاهش یافته است و اکوسیستمها و سکونتگاههای جانوری با آهنگ هشداردهندهای از هم گسیختهاند و کیفیت هوا و آب و به دنبال آنها سلامت انسانی و کیفیت زندگی کاهش یافته است؛ بنابراین بسیار واضح است که رشد شهرها نکته کلیدی در بسیاری از چالشهایی است که ما در تعاملات خود با محیط با آنها مواجه هستیم. در واقع، شهرنشینی و رشد شهری چشمگیرترین شکل تبدیل برگشتناپذیر زمین است که هم چشمانداز و هم مردم ساکن شهرها و اطراف شهرها را تحت تأثیر قرار میدهد. با درنظرگرفتن این موضوع که شهرنشینی با رشد شتابان خود، در آیندهای نزدیک به یکی از تغییرات محیطی عمده در جهان تبدیل خواهد شد، تشخیص و درک الگوهای در حال تغییر رشد شهری بسیار حیاتی و ضروری است (Seto & Fragkias, 2005).
یکی از مهمترین محدودههای مکانی درهمآمیختگی تحولات شهر و روستا، نواحی پیراشهری است. نواحی روستایی پیرامون شهرها، همواره با تقاضای فزاینده و دستاندازی شهرها به زمینهای کشاورزی روبهرو هستند؛ بنابراین کشاورزی که از نظر تاریخی مصرفکننده اصلی اراضی روستایی است، در حال حاضر برای دراختیارگرفتن زمینهای پیرامون شهر با دیگر حوزههای کارکردی از قبیل مسکن، صنعت، فعالیتهای تجاری و مناطق تفریحی رقابت میکند. این فشار فزاینده بر زمینهای روستایی پیرامون شهر و ضرورت توسعه چندکارکردی نواحی روستایی پیراشهری در اسناد مختلف از قبیل چشمانداز توسعه فضایی اروپا و همچنین در دیگر ادبیات مرتبط از قبیل کمربند سبز لندن کانون توجه قرار گرفته و سیستمها و ابزارهای مختلف برنامهریزی برای مواجهه با فشار بر اراضی روستایی و با هدف مدیریت رشد شهری، کنترل تغییرات کاربری زمین و محافظت از فضاهای باز و اراضی کشاورزی، شکل گرفته است (Kerselaers, Rogge, Vanempten, Lauwers, & Van Huylenbroeck, 2013).
غالبترین جلوه فضایی روابط میان شهر و روستا در مناطق پیراشهری، گسترش فیزیکی شهرها و الحاق سکونتگاههای روستایی در شهرهای در حال گسترش است. به عبارت دیگر، گسترش فیزیکی شهرها و روستاها به سوی یکدیگر سبب الحاق و ادغام سکونتگاه کوچکتر (روستا) در سکونتگاه بزرگتر (شهر) میشود (Firooznia et al., 2014b). این وضعیت در کشورهای در حال توسعه به دلیل رشد شتابان شهرها، فقدان مدیریت یکپارچه فضایی، نبود قوانین کارآمد و نبود نظارت کافی بر قوانین و برنامههای موجود سبب شده است تا نواحی پیراشهری تحت فشار شدید گسترش شهری قرار بگیرند و با تغییر از فعالیتهای روستایی به فعالیتها و کاربریهای ترکیبی (روستایی و شهری) مواجه شوند (Winarso, Hudalah, & Firman, 2015). علاوه بر کارکردهای در حال تغییر زمین در نواحی پیراشهری و شکلدهی چشماندازهای طبیعی، اجتماعی و فرهنگی، پراکندهرویی شهری اثرات معناداری را بر ساکنان محلی و شیوه زندگی آنها به همراه داشته است (Zrobek-Rozanska & Zadworny, 2016).
این اثرات و پیامدها در غالب تغییرات سبک زندگی، شیوه تولید و مصرف، سرمایه اجتماعی، حس تعلق به مکان، آرامش و جداییگزینی اجتماعی و اقتصادی به عنوان پیامدهای شهریشدن مناطق پیراشهری در مطالعات مختلفی همچون بروان و شاکسمیت (2016)، شکوروبا و همکاران (2016)، یو و همکاران (2014)، وینارسو و همکاران (2015)، یو و همکاران (2015)، واتس و فیاسنت (2013)، لانگ و همکاران (2010) واکاوی شدهاند، بنابراین، برنامهریزی پیراشهری از رویکرد کشاورزیمبنا به رویکرد محیطمبنا تغییر یافته است و مدل برنامهریزی دوگانه شامل فضای بازتوسعه شهری به مدلی سهگانه شامل کشاورزیطبیعتتوسعه شهری تغییر یافته است (Kerselaers et al., 2013).
روششناسی تحقیق
در مطالعه حاضر به منظور بررسی اثرات و پیامدهای الحاق روستا به شهر در ابعاد عینی و ذهنی از دادههای جمعیتی، تصاویر ماهوارهای و پرسشنامه محققساخته استفاده شد. دادههای جمعیتی حاصل از سرشماریهای عمومی نفوس و مسکن و تصاویر ماهوارهای به منظور بررسی تغییرات عینی در ابعاد جمعیتی و کالبدی استفاده شد. شناسایی اثرات ذهنی الحاق روستا به شهر با استفاده از پرسشنامه محققساخته متشکل از 37 سؤال در ابعاد مختلف اجتماعی، اقتصادی، محیطی و کالبدی انجام گرفت. روش انجام تحقیق بهصورت توصیفیتحلیلی است. برای جمعآوری دادههای ذهنی 200 نمونه از میان ساکنان چهار روستای در حال مطالعه به صورت تصادفی ساده انتخاب شد و با استفاده از شاخصهای ذهنی، آثار الحاق روستا به شهر بر ابعاد گوناگون زندگی آنها مطالعه شد. حجم نمونه با استفاده از فرمول کوکران و با درنظرگرفتن محدودیتهای زمانی و هزینهای تحقیق، تعیین شد. پرسشنامه استفادهشده، عمدتاً از پرسشهای بسته با پاسخهای در طیف لیکرت پنج مقیاسی (خیلی بهتر شده: 5، تا خیلی بدتر شده: 1) تشکیل شده است و در ادامه سؤالاتی درباره ویژگیهای فردی و خانوادگی افراد پاسخدهنده مطرح شده است. به منظور سنجش اعتبار درونی، ابتدا از روش اعتبار محتوا برای افزایش اعتبار پرسشنامه استفاده شده است. در این روش، با استفاده از مقیاسهای آزمونشده در پژوهشهای مرتبط و نظرخواهی از استادان و کارشناسان، گام نخست برداشته شد.
سپس پرسشنامه تدوینشده طی دو مرحله مقدماتی و نهایی پر شد و با بررسی پاسخهای بهدستآمده از 40 پرسشنامه و انجام محاسبات آماری مناسب، پرسشنامه نهایی تدوین شد. به منظور سنجش پایایی ابزار تحقیق از آلفای کرونباخ استفاده شد که مقدار آن در تحقیق حاضر برابر 0/833 بوده است. از آمار توصیفی برای خلاصهسازی نتایج پیمایش، آزمون آماری T برای مقایسه میانگینها، تحلیل مؤلفههای اصلی برای شناسایی ابعاد ذهنی اثرات الحاق روستا به شهر و در نهایت از تحلیل رگرسیون برای ایجاد مدل علّی اثرات الحاق روستا به شهر در محیط نرمافزار آماری SPSS استفاده شده است.
علاوه بر این، نرمافزار Google Earth برای تهیه تصاویر ماهوارهای و نرمافزار ArcGIS برای زمین مرجعکردن تصاویر و پایش تغییرات کالبدی روستاهای در حال مطالعه، بهکار گرفته شد. محدوده در حال مطالعه این تحقیق شامل شهر نورآباد در شهرستان دلفان، استان لرستان و چهار روستای پیرامون آن شامل خلیفهآباد، کاظمآباد، کرمآباد و چشمهخانی است (تصویر شماره 1). این چهار روستا، شامل تمامی روستاهای الحاقشده به شهر نورآباد در یک دهه اخیر هستند.
یافتهها
ویژگیهای نمونه مطالعهشده
نمونه مطالعهشده تحقیق حاضر، 200 نفر از افراد سرپرست خانوار در چهار روستای الحاق شده به شهر نورآباد در استان لرستان هستند. میانگین سن افراد مطالعهشده حدود 40/97، کمترین سن 17 و بیشترین سن 90 سال است. همچنین بیش از 72 درصد افراد نمونه مرد هستند. از نظر وضعیت شغلی، 84/5 درصد پاسخگویان شاغل هستند. حدود 3 درصد افراد شاغل بهعنوان کارمند، 2 درصد کشاورز، 27 درصد کارگر، 7 درصد کاسب، 25/5 درصد شغل آزاد و 25 درصد خانهدار مشغول فعالیت هستند. برحسب میزان تحصیلات، بیش از 38 درصد افراد مطالعهشده بیسواد، 45/5 درصد دارای تحصیلات زیر دیپلم، 10 درصد دارای دیپلم و 12 درصد آنها دارای تحصیلات دانشگاهی هستند.
از نظر محل تولد، 16/5 درصد افراد مطالعهشده در همین مکان متولد شدهاند؛ 16 درصد در شهر نورآباد،8/5 درصد در دیگر شهرها و 59 درصد افراد مطالعهشده در روستاهای دیگری متولد شدهاند. میانگین تعداد افراد خانوار در نمونه مطالعهشده برابر 4/67 بیشترین تعداد افراد خانوار 12 و کمترین تعداد افراد خانوار یک نفر گزارش شده است. برحسب وضعیت مالکیت مسکن، 79/5 درصد پاسخگویان مالک و 20/5 درصد مستأجر هستند. میانگین تعداد اتاقها در نمونه مطالعهشده برابر 1/55، بیشترین تعداد 3 و کمترین تعداد یک اتاق است. میانگین متراژ واحدهای مسکونی برابر 101/54، بیشترین متراژ 200 و کمترین متراژ حدود 40 مترمربع است.
اثرات عینی الحاق روستا به شهر
یکی از مهمترین اثرات الحاق روستا به شهر، رشد جمعیتی و فیزیکی روستاها است. در واقع، روستاهای پیرامون شهر با ارائه زمین ارزانتر، امکان جذب جمعیت بیشتر را فراهم میکنند که به دنبال آن افزایش جمعیت، گسترش فیزیکی روستاها شتاب بیشتری به خود گرفته و گستره فیزیکی آنها وسیعتر میشود. در روستاهای مطالعهشده در تحقیق حاضر نیز تحولات جمعیتی و کالبدی شتابانی در یک دهه اخیر رخ داده است. برای بررسی تحولات جمعیتی از نتایج سرشماریهای عمومی نفوس و مسکن و اطلاعات موجود در مراکز بهداشت و درمان استفاده شده است؛ اما به دلیل دسترسینداشتن به تصاویر ماهوارهای با قدرت تفکیک مکانی بالا از تصاویر Google Earth برای بررسی تغییرات کالبدی در محدوده روستاهای در حال مطالعه، استفاده شد. نتایج حاصل در تصاویر شماره 2، 3، 4 و جدولهای شماره 1و2 ارائه شده است.
بررسی تحولات جمعیتی شهر نورآباد و روستاهای مطالعهشده نشان میدهد که شهر نورآباد در چند دهه اخیر رشد جمعیتی شتابانی را تجربه کرده است؛ بهطوریکه جمعیت این شهر از حدود 2200 نفر در سال 1345 به بیش از 71هزار نفر در سال 1395 افزایش یافته است. نرخ رشد سالانه جمعیت شهر نورآباد در بازه زمانی 95-1345 برابر 7/15 درصد بوده است که از میانگین رشد جمعیت شهری ایران بسیار بیشتر است. بیشترین میزان رشد جمعیت شهر نورآباد مربوط به دهه 1340 تا اواخر دهه 1360 است. پس از دهه 1360، نرخ رشد جمعیت شهر نورآباد به طور معناداری کاهش پیدا کرده است. بااینحال در پنج سال اخیر، مجدداً نرخ رشد جمعیت این شهر روندی صعودی در پیش گرفته است. مهمترین دلیل صعودیشدن مجدد نرخ رشد جمعیت شهری در محدوده مطالعهشده، بروز خشکسالیهای متعدد در یک دهه اخیر است که بسیاری از روستاها را با مشکل کمآبی و مهاجرت به شهر نورآباد مواجه کرده است.
بررسی و تحلیل دادههای جمعیتی نشان میدهد که رشد شتابان جمعیتی در روستاهای الحاقشده به شهر، تقریباً از اوایل دهه 1380 آغاز شده است. میانگین نرخ رشد سالانه جمعیت روستای خلیفهآباد در فاصله ساهای 1345تا 1395 برابر 3/29 درصد است؛ اما در فاصله سالهای 1385 تا 1390 بهیکباره نرخ رشد سالانه جمعیت در این روستا به عدد 5/39 درصد افزایش مییابد و در پنج سال بعدی یعنی در فاصله سالهای 1390 تا 1395 نرخ رشد سالانه جمعیت به عدد 7/2 درصد میرسد که روندی متمایز از متوسط بلندمدت نرخ رشد جمعیت در این روستا را نشان میدهد.
در روستای کاظمآباد میانگین نرخ رشد جمعیت در بازه زمانی 1345 تا 95 حدود 4/51 درصد در سال بوده است که این میزان در فاصله سالهای 1375تا 1385 و 1385 تا 1390به 9/86 درصد و 12/52 درصد افزایش مییابد. این وضعیت در روستای کرمآباد نیز مشاهده میشود؛ درحالیکه میانگین نرخ رشد سالانه جمعیت این روستا در بازه زمانی 1345 تا 1395 حدود 5 درصد در سال بوده است، از اواسط دهه 1380 نرخ رشد سالانه جمعیت این روستا به 23/53 درصد در سال افزایش مییابد. در بازه زمانی 1390 تا 1395 نیز نرخ رشد جمعیت این روستا برابر 8/71 درصد بوده است؛ که در مقایسه با میانگین بلندمدت عدد بیشتری را نشان میدهد.
در روستای چشمهخانی، آهنگ شتابان نرخ رشد جمعیت از اواسط دهه 1380 آغاز شده است. متوسط نرخ رشد سالانه جمعیت روستای چشمهخانی در 50 سال اخیر برابر 6/29 درصد بوده است. بااینحال نرخ رشد سالانه جمعیت در بازههای زمانی 1385 تا1390 و 1390 تا 1395 به ترتیب برابر 21/45 و 12/49 درصد در سال بوده است. تحولات جمعیتی شهر نورآباد و روستاهای مطالعهشده در بازه زمانی 1345 تا 1395 در جدول شماره 1 آمده است.
نتایج حاصل از تحلیل تصاویر ماهوارهای نشان میدهد که روستای چشمهخانی گسترش فیزیکی شتابانی را در یک دهه اخیر تجربه کرده است. در سال 1383 مساحت تقریبی این روستا حدود 5 هکتار بوده است، درحالیکه مساحت این روستا در سال 1394 با رشد درخور توجهی به بیش از 28 هکتار افزایش یافته است؛ بنابراین نرخ رشد سالانه اراضی ساختهشده در این روستا در فاصله سالهای 1383 تا 1394 برابر 17/08 درصد در سال بوده است (تصویر شماره 2).
شدت تغییرات فیزیکی در دو روستای کاظمآباد و کرمآباد نیز شایان توجه است. مساحت تقریبی دو روستای کاظمآباد و کرمآباد در سال 1383 به ترتیب حدود 5/92 و 1/55 هکتار بوده است. مساحت روستای کاظمآباد در سال 1394 به بیش از 18/74 هکتار و مساحت روستای کرمآباد نیز به بیش از 20 هکتار در سال 1394 افزایش یافته است. نرخ رشد سالانه اراضی ساختهشده در روستای کاظمآباد در حدفاصل سالهای 1383 تا 1394 برابر 11/04 درصد و در روستای کرمآباد معادل 26/29 درصد در سال بوده است (تصویر شماره 3).
روستای خلیفهآباد نیز رشد مطلق حدود 23/9 هکتاری را در بازه زمانی 1383 تا 1394 تجربه کرده است. مساحت تقریبی روستای خلیفهآباد در سال 1383 حدود 11 هکتار بوده است که در سال 1394 با افزایش درخور توجهی به حدود 35 هکتار رسیده است. بر این اساس، نرخ رشد سالانه اراضی ساختهشده در روستای خلیفهآباد در این فاصله زمانی 11ساله برابر 10/85 درصد در سال بوده است (تصویر شماره 4).
به طور کلی، تغییرات فضاییزمانی رشد اراضی ساختهشده در چهار روستای الحاقشده به شهر نورآباد در یک دهه اخیر بسیار چشمگیر بوده است. مساحت تقریبی این روستاها در سال 1383 حدود 24 هکتار بوده است. در سال 1394 مساحت چهار روستای مطالعهشده به حدود 102 هکتار رسیده است؛ بنابراین نرخ رشد سالانه اراضی ساختهشده در چهار روستای چشمهخانی، کاظمآباد، کرمآباد و خلیفهآباد در بازه زمانی 1383 تا 1394 برابر 14/18 درصد در سال بوده است (جدول شماره 2).
اثرات الحاق روستا به شهر از نظر ساکنان محلی
به منظور بررسی میزان تأثیرات اجتماعی، اقتصادی و محیطی ناشی از الحاق روستا به شهر، معرفهای متعددی از نظر ساکنان محلی ارزیابی شدند و در واقع، از ساکنان محلی خواسته شد تا میزان تأثیرات ناشی از الحاق محل زندگی خود را به شهر نورآباد در ابعاد اقتصادی، اجتماعی و محیطی در طیف لیکرت پنج مقیاسی ارزیابی کنند. نتایج بهدستآمده نشان میدهد که بیشترین ارزش میانگین مربوط به معرفهای دسترسی به آب آشامیدنی لولهکشی، دسترسی به گاز لولهکشی، دسترسی به برق، کیفیت مساکن ساختهشده و احساس امنیت است. در مقابل، کمترین ارزش میانگین مربوط به معرفهای ایجاد فرصتهای شغلی برای جوانان و زنان، تمایل به پرورش دام و طیور، میزان تولید محصولات لبنی و کشاورزی و انگیزه فعالیت در بخش کشاورزی است.
نتایج بهدستآمده از آزمون T نشان میدهد که از نظر ساکنان محلی پس از الحاق روستا به شهر در معرفهای کیفیت معابر درون و پیرامون روستا، دسترسی به اینترنت، پاکیزگی و زیبایی محیط محلی، وضعیت جمعآوری زباله، مشارکت در فعالیتهای داوطلبانه، میزان مالکیت مسکن، دسترسی به امکانات آموزشی، روابط مردم محل با یکدیگر، رضایت از زندگی، کمک به همسایگان در حل مشکلات، وضعیت ساختوساز، فرصتهای شغلی جدید در بخش خدمات، احساس تعلق به محیط روستا، احساس امنیت، اعتماد اهالی محل نسبت به یکدیگر، دسترسی به گاز لولهکشی، دسترسی به آب لولهکشی بهداشتی، کیفیت مساکن ساختهشده، دسترسی به برق، تغییر کاربری زمین از کشاورزی به مسکونی، قیمت زمین و قیمت مسکن بهبود معناداری ایجاد شده است. بااینحال در معرفهایی از قبیل دسترسی به فضاهای تفریحی و ورزشی، وضعیت اشتغال ساکنان، وضعیت پسانداز خانوارها، انگیزه فعالیت در بخش کشاورزی، فرصتهای شغلی جدید در بخش کشاورزی، میزان تولید محصولات کشاورزی، تمایل به پرورش دام و طیور، میزان تولید محصولات لبنی، توزیع درآمد میان ساکنان، مصرف کالاهای لوکس و تجملی، فرصتهای شغلی برای زنان، فرصتهای شغلی برای جوانان و وضعیت درآمدی ساکنان تغییرات مثبتی ایجاد نشده است. نتایج حاصل از آزمون مقایسه میانگین در جدول شماره 3 ارائه شده است.
شناسایی ابعاد ذهنی اثرات الحاق روستا به شهر
الحاق روستا به شهر و اثرات آن، موضوعی چندبعدی محسوب میشود که اینگونه موضوعات در ابعاد مختلف اجتماعی، اقتصادی و محیطی درخور بحث و بررسی هستند؛ بنابراین در این مطالعه به منظور شناسایی ابعاد ذهنی اثرات الحاق روستا به شهر از تکنیک آماری تحلیل عاملی استفاده شده است. تحلیل عاملی، تکنیکی آماری است که معمولاً برای استخراج زیرمجموعههای غیرهمبسته معرفهایی که واریانس مشاهدهشده در مجموعه داده اولیه را تببین میکند، استفاده قرار میشود (Rezvani, Matkan, Mansourian, & Sattari, 2009). معرفهای استفادهشده در تحلیل عاملی، 22 معرف ذهنی بوده که از طریق پیمایش خانوارها در روستاهای الحاقشده به شهر نورآباد، گردآوری شدهاند.
ارزش KMO برای این مطالعه 0/825 و آزمون بارتلت دارای سطح معناداری در حدود 0/00 است که نشان میدهد دادههای استفادهشده برای تحلیل، عاملی مناسب هستند. نتایج حاصل از تحلیل عاملی در جدول شماره 4 ارائه شده است. تعداد عاملهای استخراجشده بهوسیله معیار مقدار ویژه و اسکری پلات هشت عامل است که در مجموع حدود 77/269 درصد کل واریانس موجود در مجموعه دادههای اولیه را تبیین کرده است. میزان پایایی برای معرفهای مطالعهشده براساس آلفای کرونباخ در این تحقیق برابر 0/833 است.
عامل نخست: این عامل بیشترین بارهای عاملی را با معرفهای دسترسی به امکانات بهداشتیدرمانی، دسترسی به فضاهای تفریحیورزشی و دسترسی به امکانات آموزشی دارد؛ بنابراین میتوان این عامل را با عنوان دسترسی به امکانات نامگذاری کرد. هر سه معرف دارای همبستگی مثبت با این عامل هستند. این عامل به عنوان مهمترین عامل، حدود 12/6 درصد واریانس موجود در دادهها را تبیین میکند.
عامل دوم: این عامل دارای بیشترین بارهای عاملی بر معرفهای میزان تولید محصولات کشاورزی، انگیزه فعالیت در بخش کشاورزی، میزان تولید محصولات لبنی و تمایل به پرورشدام و طیور است؛ بنابراین میتوان این عامل را با عنوان میزان تولید و انگیزه فعالیت در بخش کشاورزی و دامداری نامگذاری کرد. این عامل حدود10/7 درصد واریانس کل دادهها را شامل میشود.
عامل سوم: معرفهای دسترسی به برق، دسترسی به آب لولهکشی بهداشتی و دسترسی به گاز لولهکشی در درون این عامل قرار گرفتهاند. با توجه به ماهیت معرفها، میتوان این عامل را تحت عنوان دسترسی به تأسیسات زیربنایی نامگذاری کرد. این عامل حدود 10/3 درصد واریانس موجود در دادهها را شامل میشود.
عامل چهارم: این عامل دارای بیشترین بارهای عاملی با معرفهای کیفیت معابر درون و پیرامون روستا، پاکیزگی و زیبایی محیط روستا و کیفیت مسکن است؛ بنابراین میتوان این عامل را با عنوان وضعیت کالبدی روستا نامگذاری کرد. این عامل حدود 10 درصد از کل واریانس موجود در دادهها را تبیین میکند.
عامل پنجم: معرفهای قیمت زمین و قیمت مسکن دارای بیشترین همبستگی با عامل پنجم هستند؛ بنابراین میتوان این عامل را به عنوان ارزش زمین و مسکن نامگذاری کرد. عامل پنجم حدود 9.8 درصد واریانس دادهها را تبیین میکند.
عامل ششم: این عامل دارای بیشترین بارهای عاملی با معرفهای تغییر کاربری زمین از کشاورزی به مسکونی، وضعیت ساختوساز و میزان مالکیت مسکن است؛ بنابراین میتوان این عامل را با نام وضعیت کمّی و کیفی مسکن تفسیر کرد. این عامل بیش از 8/9 درصد واریانس موجود در دادهها را تبیین میکند.
عامل هفتم: این عامل دارای بیشترین بارهای عاملی با معرفهای وضعیت اشتغال ساکنان و وضعیت درآمد ساکنان است؛ ازاینرو میتوان آن را تحت عنوان وضعیت اقتصادی ساکنان نامگذاری کرد. این عامل حدود 8 درصد واریانس موجود در دادهها را شامل میشود.
عامل هشتم: این عامل به عنوان آخرین عامل استخراجشده از تحلیل عاملی، دارای بیشترین بارهای عاملی با معرفهای اعتماد اهالی محل نسبت به یکدیگر و احساس امنیت در محیط روستا است؛ بنابراین میتوان این عامل را با عنوان اعتماد و امنیت نامگذاری کرد. این عامل بیش از 6/7 درصد از واریانس دادهها را شامل میشود.
مدل علّی اثرات الحاق روستا به شهر
به منظور تعیین مهمترین ابعاد ذهنی اثرات الحاق روستا به شهر که واریانس میزان رضایت از الحاق روستا به شهر را در محدوده مطالعهشده تبیین میکنند، از رگرسیون گامبهگام استفاده شد. رضایت از اثرات کلی الحاق روستا به شهر به عنوان متغیر وابسته و قلمروهای هشتگانه حاصل از تحلیل عاملی شامل دسترسی به امکانات، میزان تولید و انگیزه فعالیت در بخش کشاورزی و دامداری، دسترسی به تأسیسات زیربنایی، وضعیت کالبدی روستا، ارزش زمین و مسکن، وضعیت کمّی و کیفی مسکن، وضعیت اقتصادی ساکنان و اعتماد و امنیت به عنوان پیشبینیکنندهها استفاده شدند. نتایج بهدستآمده از تحلیل رگرسیون در جدول شماره 5 ارائه شده است.
نتایج حاصل از تحلیل رگرسیون به روش گامبهگام نشان میدهد که عاملهای هشتگانه استخراجشده از تحلیل عاملی در مجموع حدود 90 درصد واریانس رضایت از اثرات الحاق روستا به شهر را در محدوده مطالعهشده تبیین میکنند. در گام نخست، عامل وضعیت کالبدی روستا؛ در گام دوم، عامل میزان تولید و انگیزه فعالیت در بخش کشاورزی و دامداری؛ در گام سوم، عامل دسترسی به امکانات؛ در گام چهارم، عامل دسترسی به تأسیسات زیربنایی؛ در گام پنجم، عامل اعتماد و امنیت؛ در گام ششم، عامل وضعیت کمّی و کیفی مسکن؛ در گام هفتم، عامل ارزش زمین و مسکن و در نهایت در گام هشتم، عامل وضعیت اقتصادی ساکنان وارد مدل میشوند و در مجموع حدود 90 درصد واریانس رضایت از الحاق روستا به شهر را تبیین میکنند.
بحث و نتیجهگیری
مقاله حاضر در پی بررسی و شناسایی اثرات عینی و ذهنی الحاق روستا به شهر در ابعاد مختلف اقتصادی، اجتماعی، محیطی و کالبدی در شهر نورآباد دلفان و روستاهای پیرامون آن است. با شروع تحولات جمعیتی در یک ناحیه، بیشتر شهر اصلی مقصد نهایی مهاجرتهای روستاشهری است. در این مرحله، نرخ رشد جمعیت شهر اصلی در مقایسه با دیگر سکونتگاههای پیرامونی بسیار بیشتر است. نتایج بهدستآمده از تحلیلهای جمعیتی در محدوده مطالعهشده نشان میدهد که در فاصله سالهای 1345 تا 1355 و 1355 تا 1360 نرخ رشد سالانه جمعیت در شهر نورآباد به ترتیب برابر 14/5 درصد و 12/8 درصد بوده است، درحالیکه متوسط نرخ رشد جمعیت در سکونتگاههای روستایی پیرامون حدود 3/5 درصد است. با تداوم رشد جمعیتی و فیزیکی شهر و براساس اصل صرفههای ناشی از تجمع، پس از مدتی رشد شهر اصلی کُند یا متوقف شده و روستاهای پیرامونی به عنوان مقصد جدید مهاجرتهای روستاشهری ظاهر میشوند.
نتایج بهدستآمده از مطالعه حاضر نشان داد که از اوایل دهه 1380 نرخ رشد جمعیت در سکونتگاههای روستایی پیرامون بهیکباره روند صعودی شتابانی یافته است؛ برای مثال نرخ رشد سالانه جمعیت روستای کاظمآباد در فاصله زمانی 1375 تا 1385 به 9/8 درصد در سال افزایش یافته و در بازه زمانی 1385 تا 1390 نیز نرخ رشد سالانه جمعیت در روستاهای کرمآباد، کاظمآباد و چشمهخانی به ترتیب برابر 23/5 درصد، 21/4 درصد و 12/5 درصد بوده است. علاوه بر این، بررسی ویژگیهای فردی پاسخگویان نشان داد که حدود 59 درصد افراد مطالعهشده در روستاهای دیگری متولد شدهاند. شواهد بهدستآمده، افزایش نقش و اهمیت روستاهای پیرامونی را در تغییر جهت مهاجرتهای روستاشهری نشان داد. قیمت ارزانترِ زمین و مسکن در مقایسه با مناطق شهری از مهمترین عوامل جذب جمعیت به روستاهای پیرامونی محسوب میشود.
نتایج مطالعه ظاهری و رحیمیپور (2014) در شهر تبریز نشان میدهد که دلیل مهاجرت حدود60 درصد از درونکوچان به روستاهای پیرامونی، تأمین زمین و مسکن ارزان بوده است. در این مرحله، دستاندازی به اراضی کشاورزی روستاهای پیرامون شهر توسط بورسبازان شهری آغاز میشود؛ بهطوریکه قیمت زمین روندی صعودی در پیش میگیرد. بررسیهای میدانی در محدوده مطالعهشده نشان داد که بخش خصوصی (عمدتاً به صورت خریداران منفرد) و بخش دولتی در قالب تعاونیهای مسکن در این مرحله اقدام به خریداری زمین برای ساخت مسکن کردهاند. علاوه بر این، برونفکنی برخی فعالیتهای زمینبر و آلاینده از قبیل کارگاههای بلوکزنی، انبار جمعآوری ضایعات و تفکیک زباله از شهر به روستاهای پیرامون در این مرحله مشاهده میشود.
نتایج مطالعه نشان داد که به طور کلی میزان رضایت از اثرات الحاق روستا به شهر زیاد بوده و اثرات مثبت این فرایند از نظر ساکنان محلی بیش از اثرات منفی بوده است. بهبود دسترسی به خدمات عمومی، تأسیسات زیربنایی، ارتقای کیفیت کالبدی و محیطی روستا برخی از جنبههای مثبت فرایند الحاق روستا به شهر بوده است؛ بااینحال، نباید از اثرات منفی این فرایند نیز غافل بود. کاهش تولید در بخش کشاورزی و دامداری، کاهش انگیزه فعالیت در این دو بخش، تغییر وسیع کاربری زمین از کشاورزی به مسکونی و تجاری برخی از مهمترین اثرات منفی فرایند الحاق روستا به شهر در محدوده مطالعهشده هستند؛ بهطوریکه تنها در 10 سال اخیر حدود 79 هکتار از اراضی کشاورزی در چهار روستای مطالعهشده به اراضی ساختهشده، تبدیل شدهاند. نتایج مطالعه در این بخش، یافتههای فیروزنیا و همکاران (2012b)، احمدیان و قاسمی (2013)، اصغری زمانی (2013)، سرور و دیگران (2012) و شفیعی ثابت (2014) را تأیید میکند.
یافتههای مطالعه حاضر، فرایند الحاق روستا به شهر را به عنوان پدیدهای چندبعدی نشان میدهد. نتایج تحلیل عاملی، هشت بعد ذهنی را برای اثرات الحاق روستا به شهر شناسایی کرد که در میان این هشت عامل، وضعیت کالبدی روستا، میزان تولید و انگیزه فعالیت در بخش کشاورزی و دامداری، دسترسی به امکانات و تأسیسات زیربنایی به عنوان مهمترین عوامل مؤثر بر میزان رضایت از الحاق روستا به شهر شناسایی شدند.
به طور کلی باید گفت که فرایند الحاق روستا به شهر، فرایندی پیچیده، چندبعدی و چندمرحلهای است که فراخور شرایط مکانی و زمانی در هر مرحله نیارمند برنامهها و اقدامات متناسب است. نگاه خطی و تکبعدی به این فرایند پیچیده، نهتنها سکونتگاههای روستایی را در معرض فروپاشی اقتصادی، اجتماعی و محیطی قرار میدهد، بلکه مشکلات آن در بلندمدت دامنگیر شهرهایی خواهد شد که تنها به عنوان «حیاط خلوت» به این روستاها نگریستهاند.
تشکر و قدردانی
این مقاله از پایاننامه کارشناسی ارشد آقای علی کیومرثی در دانشگاه شهید چمران اهواز گرفته شده است.
References
Ahmadyan, M. A., & Gasemi, M. (2013). [Integration of villages in spatial-skeletal structure of cities (Case study: Mashhad) (Persian)]. Journal of Research and Rural Planning, 2(2), 143-168.
Asghari Zamani, A., Zadvali, Sh., Zadvali, F., & Bakhshizadeh, P. (2013). [Evaluation of land use changes in villages annexed to Tabriz metropolis during the period 2002-2012 (Case study: Akhmaqaya) (Persian)]. Journal of Geography and Environmental Studies, 2(7), 35-48.
Brown, D. L., & Schucksmith, M. (2016). A new lens for examining rural change. European Countryside, 8(2), 183-88. doi: 10.1515/euco-2016-0015
Firooznia, G., Moosakazemi, S. M., & Sadeghi Taheri, A. (2012a). [Analysis of distance impact on integration of rural settlements in Kashan (Persian)]. Journal of Rural Research, 2(8), 123-152.
Firooznia, G., Moosakazemi, S. M., Sadeghi Taheri, A. (2012b). [Studying the impact of the integration of villages in the city (rural settlements in Kashan) (Persian)]. Quarterly Geography and Development, 9(25), 79-96.
Ghadermarzy, H., Zareh, B., & Ziari, K. (2014). [The assessment of quality of annexed villages environment in Sanandaj (Case study: Hasanabad and Nisar (Persian)]. Quarterly Journal of Space Economy and Rural Development, 2(5), 39-56.
Kerselaers, E., Rogge, E., Vanempten, E., Lauwers, L., & Van Huylenbroeck, G. (2013). Changing land use in the countryside: Stakeholders’ perception of the ongoing rural planning processes in Flanders. Land Use Policy, 32, 197–206. doi: 10.1016/j.landusepol.2012.10.016
Kong, F., Yin, H., Nakagoshi, N., & James, P. (2012). Simulating urban growth processes incorporating a potential model with spatial metrics. Ecological Indicators, 20, 82–91. doi: 10.1016/j.ecolind.2012.02.003
Long, H., Liu, Y., Li, X., & Chen, Y. (2010). Building new countryside in China: A geographical perspective. Land Use Policy, 27(2), 457–70. doi: 10.1016/j.landusepol.2009.06.006
Mansourian, H. (2014). [Explaining urban growth patterns in Tehran metropolitan region (Persian)] (PhD Thesis). Tehran: University of Tehran.
NajafiKani, A., Sadeghi, N., & Rahmani, M. (2014). [Challenges and strategies regarding spatial development of the annexed villages of Gorgan (Persian)]. Quarterly Journal of Space Economy and Rural Development, 2(5), 101-118.
Nazarian, A., & Konaroodi, S. (2010). [Social developments of integration of rural areas to spatial-physical organization of Tehran (Persian)]. Geographical Quarterly of Zagros Landscape, 2(3), 47-63.
Pacione, M. (2011). Introduction: The policy context of urbanization. In H. S. Geyer (ed.), International Handbook of Urban Policy. Cheltenham: Edward Elgar Publishing Limited. doi: 10.4337/9781849802024.00007
Rezvani, M. R., Matkan, A. A., Mansourian, H., & Sattari, M. H. (2009). [Development and assessment of indicators of urban life quality (Case study: Nurabad Delfan) (Persian)]. Urban Regional Studies and research, 1(2), 87-110.
Saeedi, A., & Hosseini, S. (2007). [Integration metropolitan rural settlements with looking at the metropolis Tehran and around (Persian)]. Quarterly Geography, 5(12-13), 7-18.
Sarvar, R., Chatr, P., & Kazemizad, Sh. (2012). [Study outcome of villages texture integration in city (Case study: Miandoaab) (Persian)]. Journal of Human Settlements Planning, 7(20), 43-56.
Seifodini, F. (2007). [Technical language for urban and regional planning (Persian)]. Tehran: Aeeizh Publishing.
Seto, K. C., & Fragkias, M. (2005). Quantifying spatiotemporal patterns of urban land-use change in four cities of China with time series landscape metrics. Landscape Ecology, 20(7), 871–88. doi: 10.1007/s10980-005-5238-8
Shafiei Sabet, N. (2014). [Tehran metropolitan sprawl and unsustainable agriculture in the peripheral villages (Persian)]. Quarterly Journal of Environmental Based Territorial Planning, 7(24), 145-162.
Shkaruba, A., Kireyeu, V., & Likhacheva, O. (2016). Rural–urban peripheries under socioeconomic transitions: Changing planning contexts, lasting legacies, and growing pressure. Landscape and Urban Planning. doi: 10.1016/j.landurbplan.2016.05.006
Skog, K. L., & Steinnes, M. (2016). How do centrality, population growth and urban sprawl impact farmland conversion in Norway. Land Use Policy, 59, 185–96. doi: 10.1016/j.landusepol.2016.08.035
United Nations, Department of Economic and Social Affairs, Population Division. (2011). World population prospects: The 2010 revision, Volume I: comprehensive tables. New York: United Nations.
Watts, G. R., & Pheasant, R. J. (2013). Factors affecting tranquillity in the countryside. Applied Acoustics, 74(9), 1094–103. doi: 10.1016/j.apacoust.2013.03.007
Winarso, H., Hudalah, D., & Firman, T. (2015). Peri-urban transformation in the Jakarta metropolitan area. Habitat International, 49, 221–9. doi: 10.1016/j.habitatint.2015.05.024
Wu, J. (2008). Making the case for landscape ecology: An effective approach to urban sustainability. Landscape Journal, 27(1), 41–50. doi: 10.3368/lj.27.1.41
Wu, J., Jenerette, G. D., Buyantuyev, A., & Redman, C. L. (2011). Quantifying spatiotemporal patterns of urbanization: The case of the two fastest growing metropolitan regions in the United States. Ecological Complexity, 8(1), 1–8. doi: 10.1016/j.ecocom.2010.03.002
Yu, A. T. W., Wu, Y., Shen, J., Zhang, X., Shen, L., & Shan, L. (2015). The key causes of urban-rural conflict in China. Habitat International, 49, 65–73. doi: 10.1016/j.habitatint.2015.05.009
Yu, A. T. W., Wu, Y., Zheng, B., Zhang, X., & Shen, L. (2014). Identifying risk factors of urban-rural conflict in urbanization: A case of China. Habitat International, 44, 177–85. doi: 10.1016/j.habitatint.2014.06.007
Zaheri, M., & Rahimpoor, B. (2014). [The survey of the effecting factors on the functional changes of rural settlements in the influence of metropolitan zones (Case study: Biragh, Heravi, Haj Abdol, and Dizaj Leyli Khani Villages located in Lyghvan valley, East Azerbaijan) (Persian)]. Journal of Housing and Rural Environment, 33(146), 121-39.
Źróbek-Różańska, A., & Zadworny, D. (2016). Can urban sprawl lead to urban people governing rural areas? Evidence from the Dywity Commune, Poland. Cities, 59, 57–65. doi: 10.1016/j.cities.2016.06.003