در سال‌های اخیر شرکت‌های استارت‌آپ نقش مهمی در توسعه بوم‌گردی و درنهایت اقتصاد پایدار داشته‌اند. استان گیلان؛ به‌ویژه شهرستان لاهیجان که به عروس گیلان معروف است، با جاذبه استخر، کوه، جنگل و مزارع سبز چای و برنج، خاک رُس، معماری چوبی، غذاهای خوش‌طعم محلی، موسیقی محلی، صنایع‌دستی و... نقش مهمی در جذب بوم‌گردان دارد که در جستار حاضر سعی شده از منظر دیدگاه استعاری الماس فرهنگی تعدیل‌شده از ویکتوریا دی. الکساندر (1959ـ )، جامعه‌شناس دانشگاه لندن انگلیس، به روابط زنجیره‌وار ارکانی مثل توزیع‌کنندگان در چهار محور پدیدآورنده، مصرف‌کننده، جامعه، هنر با تمرکز بر توسعه پایدار هشت نقطه روستایی بخش مرکزی لاهیجان به نام‌های : سوستان، بیجارباغ، آهندان، سرچشمه، سطل سر، لیالمان، شیخانبر وآهندان پرداخته شود؛ این پژوهش می‌کوشد با روش میدانی و بهره‌گیری از منابع کتابخانه‌ای و الکترونیک از نظریه الماس فرهنگی تعدیل‌شده الکساندر برای بررسی عوامل توسعه اقتصادی روستاهای بخش مرکزی لاهیجان استفاده نماید. بر اساس یافته‌های پژوهش، روستائیان این منطقه با کمک استارت‌آپ، ساخت و اجاره دادن اقامتگاه‌های خلاقانه و سطح‌بندی شده و تقریباً ارزان توانسته‌اند در کنار زراعت و چای‌کاری نقش مهمی در انتقال فرهنگی زیست‌بوم ایفا کنند که حمایت‌های مالی دولتی و بازاریابی بیشتر این جریان فرهنگی - اقتصادی را تقویت خواهد نمود.
جباری, سید اسدالله. (1402). نقش استارت‌آپ در توسعه بوم‌گردی هنری روستاهای بخش مرکزی لاهیجان (با تکیه بر رویکرد الماس فرهنگی تعدیل‌شده ویکتوریا.دی. الکساندر). پژوهشهای روستائی, 14(3), 570-583. doi: 10.22059/jrur.2023.356874.1828
MLA
سید اسدالله جباری. "نقش استارت‌آپ در توسعه بوم‌گردی هنری روستاهای بخش مرکزی لاهیجان (با تکیه بر رویکرد الماس فرهنگی تعدیل‌شده ویکتوریا.دی. الکساندر)". پژوهشهای روستائی, 14, 3, 1402, 570-583. doi: 10.22059/jrur.2023.356874.1828
HARVARD
جباری, سید اسدالله. (1402). 'نقش استارت‌آپ در توسعه بوم‌گردی هنری روستاهای بخش مرکزی لاهیجان (با تکیه بر رویکرد الماس فرهنگی تعدیل‌شده ویکتوریا.دی. الکساندر)', پژوهشهای روستائی, 14(3), pp. 570-583. doi: 10.22059/jrur.2023.356874.1828
VANCOUVER
جباری, سید اسدالله. نقش استارت‌آپ در توسعه بوم‌گردی هنری روستاهای بخش مرکزی لاهیجان (با تکیه بر رویکرد الماس فرهنگی تعدیل‌شده ویکتوریا.دی. الکساندر). پژوهشهای روستائی, 1402; 14(3): 570-583. doi: 10.22059/jrur.2023.356874.1828
)